Ürperten Hokkabaz

 Yağmur damlaları usta bir hokkabaz. Gözyaşımı kaybediyor aniden. Aralara sular serpiştiriyor ki görmek istediğimiz şey aslında damlalardan ibaret olsun. Bulutlar ise hokkabaz kitabı. Sayfaları araladıkça damlalar adeta kesilen yaradan fışkıran kan gibi yere rastgele dökülüveriyor. Ağlamaklı oluşum beni zayıf  kılıyor her zaman. Sağ bacağımın bir anda titremesi ya da ellerimin bir anda buz tutması beni güçsüz gösteriyor. Ellerimi her suratıma götürdüğümde duvarların bana doğru koştuğunu hissediyorum. Her kulaklık çözmem de ise üzüleceğimi biliyorum. Her gülüşüm de de bir gün ağlayacağımın farkındayım. 

Son sayfayı okuyamadan denize düşmüş kitap gibiyim. Sonum belli değil, yolum belli değil. Bir karaya vuracağım elbette ama anlaşılmak için ilk sayfadan okumaya başlayacaklar. Bazısı atlayarak okuyacak, o zaman da biplenen komedi filmi gibi duracağım. Hissettiklerini dökmeyi becerebilseydi insan, tek cümle yazardı. O da mı yetmedi? Bir roman dolusu kelime saçardı. Ama yok, dökmek bize göre değil. Yazarken bile yere dökülen o ateşten sözleri içime gömüp devam ediyorum. Kıyamıyorum bazı kelimelere, dertlere. O kadar samimi ki gözyaşlarım, parmaklarıma düşüveriyor ve "Tek kelime daha yazma." diyor sanki. Fakat hırçın parmaklarıma söz geçmez vesselam. Bir gün inadımı kırıp yazmayacağım. O gün de herhalde 5 karış bir odada olacağım. Tüylerimin ürperişini etlerime dağıtacağım. Tek nefeslik bir yerde bir nefes bile alamayacağım.

Şimdiye kadar karşılaştığım en iyi dostlar kalbim ve aklımdır. İkisi de daima kusurlarını örtüp duruyor. Bence kalbim beynime hançer saplayacak böyle hissediyorum ama dostlukların işi belli olmaz. Düşmandan gelecek hançere hazırsın o yüzden ne kadar derine de saplansa pek bir acısı olmaz. Fakat dostunun güneşi bile seni yakar. Kara kara düşünürsün ama aslında her şey bembeyazdır, açık seçiktir. Düşmanı dost bellemeyin. Dosta da düşman olmayın.

Hiç fikrimizin olmadığı bir kitapta, söylenen bir cümle o kitapta ki en güzel şey gelebilir. Fakat aslında kitabı okuyup bunu bir daha düşündüğümüz de belki de en saçma cümleden söz etmişizdir. Yani, insanları tanımaya çalışın. Ağzına bal çalan her arıyı kraliçe zannetmeyin.

Şöyle de bir şey var ki, bir insan bir şey hakkında ne kadar yorum yapıyorsa, o kadar az şey biliyordur. Adını sanını unuttum ama çok önemli bir profesöre "Felsefe nedir?"  diye sorarlar ve "Bilmiyorum." cevabını alırlar. Aslında bilmek bir şeyler söylemek değildir. Çok konuşursan çok kaybedersin. Çok kaybedersen de hiç kazanmamış gibi görünürsün.