Oda Kafası

         Odamdaki sağ duvarım bana düşman gibi bakıyor. Sol da ki ise biraz daha insancıl. Halbuki ben onlara bir şey yapmadım. Sanırım doğal gaz petekleri sağ duvara ağır gelmeye başladı ki mızmızlanmaları duyabiliyorsunuz. Sol duvar rahat, sırtında bir tek boktan bir tablo taşıyor. En şerefsizi de tavandır herhalde. Niye mi? Gökyüzünü saklıyor benden, gıcığım ona. Zaten kıytırık bir ampul uzuvuyla bön bön bakıp duruyor deli oluyorum. Bunun üstüne güneşimi kapatan perdelerde var. Çaktırmıyorlar ama çok şey alıyorlar benden. Güneşimi kaybediyorum. Ekranıma yansıyan gün ışınlarını engellemekten başka bir şeye yaramıyorlar. Onlara da uyuzum. 3. katta otursak da sanki perde açık olduğu zaman birileri gizli gizli aptal kutumuza bakıyor sanıyorum. Çünkü ben hep mahallede yaşarken  böyle yapardım. Yaşlı ninelerin televizyonlarına bakardım. Genellikle Fox dizileri ya da Esra Erol olurdu. Gerçi şimdi kutu falan değil bildiğin kağıt gibiler ama ağza alışmış bir kere. Aptal kutusu. Bir tüp bize neleri öğretebilir ki?  Vallaha öğretmeyi bilmem de çok şey unutturuyorlar. Televizyon izlemenin zararlı olduğunu televizyondan öğreniyoruz o da ayrı bir ironi. Onu bunu geç de bize pas pas olan güzel halıma ne diyeceksin? Çok çaresiz adımlar gördü o da bunu çok iyi biliyor.  Ah ah, kuru götümü daha da kurutan canım misafir koltuklarım. Onlarda çok ıslak yastıklar gördü. Çok hıçkırıklar duydu. Beni üzerine serdi. Bir şey itiraf edeyim mi? Benim bir odam yok aslında. Misafir odasında, misafir koltuğunda yatıyorum. Aslında oda var ama 2 salon yapmak istediler niyeyse ben de anlamadım. Bilinçaltından mesaj evet kesinlikle. Hoba ben en önemli şeyi unuttum. Koltukların yanında ücretsiz verilen ama aslında koltukların fiyatlarının yüksek olmasıyla bedava olmuş olmayan canım masam. Çok çizikler hissetti o da. Üzerisi hep kalem izi dolu. Bir de beyaz ki hemen her şeyi belli ediyor lanet bırçi. Halıya da eziyet ediyor garibim o da sesini çıkaramıyor. 4 yarası var. Bir de biz basıyoruz. En köşede de televizyonun yanında bir tane boş kafes var. İçinde kuş yok ama sanki birileri hapsolmuş gibi geliyor o yüzden huzursuz oluyorum. Durum dengelensin diye hemen onun yanına da bir tane çiçek koydum. Arada fısıldaşıyorlar ama duyamıyorum. En son çiçek "Boş da olsan hapsetmek üzerine kurulusun.." dedi zaten ben oradan sonra bıraktım onları. Oda da soğuk olduğu için herkes bir negatif anasını satayım. Paramız yok tamam ama azıcık empati yapın olmuyor böyle. Zaten uyumamak üzere yaşıyorum neredeyse bari tek tük uyuduğumda mızmızlanmayın. Hepiniz öteki dünyada yakama yapışacaksınız biliyorum. Valla ben daha kestiğim tırnağımın hesabını nasıl ödeyeceğim onu bile bilmiyorum. Pencereler "Azıcık da ben içeride durayım!" diye isyan ediyor ben yardıma gidiyorum. Geldiim!