Düşünmek İstemiyoruz

Tamamen kişisel blogum artık. Siz ve beniz artık. Çok mutluyum sık sık yazılarımla karşınızda olmaya devam edeceğim.

Bugün çok kalabalık bir ortamda, çok uğultunun olduğu bir yerde birden düşünmeye başladım; neden düşünmüyoruz diye? Yaşadıklarımızı ve yaşattıklarımızı sorgulama gereği duydum. Bunu da sizlerle paylaşma gereği duydum.

Bugün mesela "Bu Dünya'nın koca bir denizde bir kaşık tuz olduğunu bildiğimiz halde, neden sonsuzmuş gibi yaşıyoruz?" diye bir soru sordum kendime ve bu konuda sadece kendimi suçladım. Çünkü benim dünyam, benim. Mesela birde, "Geriye akmasının imkanı olmayan bir zamanı neden sonsuzmuş gibi tüketiyoruz?" dedim kendi kendime. Ve bu sorular beni sadece bir yere yönlendirdi; Allah'a. Hem bu Dünya'yı hem de öteki Dünya'yı kazanma şansımız varken biz sadece gördüklerimize kanıyoruz. Düşünmüyoruz. Dinimizi sadece korktuğumuz, kaybettiğimiz zaman hatırlıyoruz. Kendimizi dine değil, dini kendimize göre ayarlıyoruz. Hayat aslında bir trailer, fakat biz bunu romana çeviriyoruz.

Dertlerin en büyüğü sendeymiş gibi intihar ediyorsun, herkes senin himayendeymiş gibi insanları öldürüyorsun, herşeye ulaşabileceğini sandığın için tecavüz ediyorsun, insanların kazanarak aldığı mallara göz dikerek hırsızlık yapıyorsun, emanete ihanet ediyorsun. İşte bunlar yüzünden biz bizliğimizi kaybediyoruz. Artık bu ülkede Özgecanları, Canselleri toprağa vermek istemiyoruz. Çünkü melekler gömülmeye layık değil. Başımız sağolsun.

İşte diyorum ya, düşünmek istemiyoruz. Dünya'da olanlara başınızı kaldırıp bi baksanız, görmekten utanırsınız. Hayat değil insanlar acımasız dostlarım. Sadece "acaba insanlar beni beğendi mi?" "Acaba bugünkü kıyafetim güzel mi?" "Acaba insanlar bana bakınca ne hisseder?" diye diye ya da düşüne düşüne hayatımızı hep başkaları için yaşadık. Oysa ki; "Acaba bir yerlerde üşüyen insanlar var mı?" "Acaba kıyafetsiz insanlar ne durumdalar? "Acaba insanlar düştüğü durumdan dolayı utanıyor mu?" gibi soruları hiç sormadık kendimize. Sormuşsak eğer sadece aklımızdan geçirmekle yetindik.

Ben üzgünüm çünkü insanlık bir buz parçası gibi eriyor. Burda  beni üzen şey aslında bunu görmemezlikten gelmemiz, düşünmememiz. Herkes kafasını kullansa herşey hallolur. Bu söylediklerimi birilerinin çıkıp insanların yüzüne vurması gerek. Bunu artık yapmamız gerek.

Ben basit bir blog yazarıyım, fakat düşünüyorum, doğrulardan yanayım. Lütfen düşünün.