Kimliksiz Kişilikler

Selam dostlar, nasılsınız? Ben iyiyim ya bugün nedense kendimi dinç hissediyorum. Umarım sizlerde iyisinizdir.

Bugün, kimliksiz kişilikler konusunda duracağız. Ne demek oluyor bu? Hemen anlatıyorum.

Benim asil arkadaşlarım ve sürekli sohbet ettiğim insanlar her zaman benden uzaklarda, başka şehirlerde. Hatta bazıları çok çok uzakta, buluşma şansımızın sıfıra indiği bir ülkede. Ama ben bunları önemsemiyorum. Onlarla konuşup, içimi döküyorum. Beni mutlu ediyorlar çünkü hiçbir çıkarı olmadığının farkındayım.

Bir insana zararı hep yakınındaki verir. Bana böyle denk geldi ya da bilmiyorum. Yakınımdaki insanların değerini fazlasıyla biliyorum ama bazı insanlar çıkarı için benimle dostluk kuruyor. Hepimizin işi düştüğünde arayan veya mesaj atan patavatsız arkadaşları vardır. Benim etrafım bunlarla dolu. Babam her zaman der ki "Sana ailenden başkası seni söylemez. Dışarıdaki insanlar seni sen gibi görmez, kendi gibi yapma çalışır." Gerçekten de öyle. İnsanlar çok yapmacık yaratıklar. Evren üzerinde güvenilmeyecek tek canlı diyebilirim.

Bu yüzden uzak her zaman bana daha yakın. Bazen mesafe seni bazılarına daha çok yaklaştırıyor. Çünkü senin ona söylediklerin onun için değersiz. Bir yerlerde kullanabilme şansı yok. Aslında düşününce bu insanı daha da çok üzüyor. Uzaktaki seni sadece teselli edebiliyor. Sana bir şeyler katmaya gerek duymuyor. Çünkü hayatında öyle biri yok ve olmasına da gerek yok.

Bir tane site vardı, böyle bir mesaj kutusu vardı ve insanlar isimlerini söylemeden içinden geldiklerini o siteye yazıyordu. İşte uzaktaki insanlarda benim için böyle. Amaçsız ve rahatlatıcı bir öğle uykusu gibi.

Şimdiki insancıkları piyanoya benzetiyorum. Filden yapılmış mükemmel bir piyano. Kimi başına oturup Dünyanın en güzel melodilerini çalıyor, kimi rastgele tuşlara basarak sesler çıkartmaya çalışıyor. Bunlar çalmasını bilen ve çalmasını öğrenmek isteyen kişilerdir. Hayatta da böyle değil mi? Karşına biri oturur ve en güzel cümleleriyle size sizi anlatır. Bir başkası oturur ve kim olduğunuzu çözmek ister.

Kimliksiz kişilikler... Ah o insanlar, hayatımızı mahvediyorlar. Kimliksiz olması da güzel aslında; bazıları binlerce kimliğe bürünüyor. Onlar daha korkutucu. Ne yapacakları belli olmuyor.

Hepimiz yalan söylüyoruz, hepimiz dalga geçiyoruz, hepimiz gıybet ediyoruz, hepimiz küfre başvuruyoruz, hepimiz kendimizi bir bok sanıyoruz. Hiçbirimizin kimliği yok aslında. Herkesleşmişiz bir nevi. Topluma ayak uydurayım derken, kendimiz olmaktan çıkmışız.

"Kendimi dinç hissediyorum." Derken bile hepinizin içini karartıyorum. Bir de kötü olduğumu düşünsenize? Gidiyorum ben yine sıkıştım kaldım. Siz bir şeyler söyleyin; Arkadaşlıklar neden en az bir çıkara dayalı?

Kaynak: Seth.fr