Kırılmayan Son Dalım: Umudum

Merhaba canım okuyucularım, bugün fazla kişisel olan ben, fazla kişisel bir yayın yazmak üzere karşınızdayım. Umarım iyisinizdir? Seviyorum sizi.

Yine gece saat 4. Vallaha bilerek yapmıyorum hep gece bu saatlere takılı kalıyorum. Herhalde gündüzleri insanlar var o yüzden böyle oluyor. Onlar varken pek bir şey yazamıyorum yazasım da gelmiyor. Hayırlısı.

Bilirsiniz, herkesin iç dünyasında kocaman bir çınar ağacı vardır. Kiminin yaşlı kiminin dipdiri. Kiminin dalı kırık kiminin dalları yerlere değecek kadar yüce. Siz fark etmeseniz de kalbinizin tam ortasında kocaman bir ağaç var. Kimine nefes oluyor kimine kafes. Kimini de sığdıramıyor içine.

Senin çınar ağacın ne durum da bilemem. Fakat benim ağacın durumu vahim. Dalları kırık ve beli bükülmüş bir ağaç var içimde. Hızla yaşlanıyor ve birilerinin başına yıkılacak gibi. Fakat, ağacın temelini oluşturan ve ağaca can veren bir tane sıska bir dalım var. Umut. O olmadan ayakta duracak mecalim yok. Yıkılmaya hazırım fakat elimi de tutacak birilerini arıyorum. İnsanlardan bahsetmiyorum sakın, ben benden bahsediyorum. Kendimde ileriye yönelik bir ışık görüyorum. Kapı altından sızan sıska bir ışık ama olsun ben güveniyorum. Umut, insanın ayakta durmasını sağlayan sapasağlam bir güven. Ben içimdeki son dala tutunmak istiyorum ve o sıska olan ışığı kocaman bir güneşe çevirmek istiyorum. Son dalımın kırılmasına daha çok var ve elbet o da bir gün pes edecek. Çünkü her güvenilen yolun sonu çıkmaz sokaktır. Umarım son dalım kırıldığında olmak istediğim yerde olurum. Olmak istediğim yer neresi mi? Mezarlık.

Sen ne zannettin? Londra "Aşıklar şehri" falan mı? Benim son umudum yerin dibi. Neden son umudum? Çünkü, ben umutlarımı doğruluk üzerine kurarım ve mutlu sonun ölüm olduğuna karar verdim. Sen ölümü bir son olarak algılayabilirsin fakat ben her ölüm kelimesini duyduğumda aklıma (Yeniden Doğmak) geliyor. Son umudum dedim evet ama biliyor musun ölüm sonu olmayan bir başlangıç. Ona güveniyorum.

Allah'ın huzuruna dallarım kırılmış bir şekilde çıkacağım evet ama o dalları nasıl kırdığımı bir tek ben ve Allah bilir. O yüzden son umudum sizler değilsiniz, Dünya değil. Son umudum, Yüce rabbim.

Senin umudun ne? Güzel bir üniversite kazanmak mı? Mercedes'in son çıkanını almak mı? Telefonun son üretilenine kavuşmak mı? Seni terkeden sevgilinin geri gelme ihtimali mi? Bunlar umut değil, bunlar sadece nefisle öğütülmüş samimiyetsiz istekler. Umudun her zaman sonsuz olsun. Gelip geçici şeylere tutuklu kalmak, bırak son dalını; ağacı yerden sökmene mal olur.

Yine zırvaladım değil mi? Biraz ince düşündüm beni maruz görün. Fazla kişisel demiştim. Hiçbir zaman okuduğun en iyi yazar olamayacağım ama insana güzel şeyler katmak her zaman mutluluk verici.

Kalbindeki ağaca iyi bak, kimsenin yaklaşmasına izin verme. Gölgesinde nefeslenecek insanları kendinden uzaklaştır. Son dalını sonsuzluk için kır. Eyvallah.