Öğrenilmiş Çaresizlik

Herkese merhaba millet, ben bugün yarı mutlu, yarı huzursuz, yarı umutsuzum. Gelin tek tek anlatmak istiyorum.

Birçok söz almama rağmen henüz hiç kargo almadım. Belki ben aceleci davranıyorum, bilinmez. Gönderecekler için söylüyorum; paketlerinizi şubeye teslim mi yaptınız yoksa adrese teslim mi? Bunu söylerseniz güzel olur çünkü belki de kitaplar beni şube de bekliyordur. Her neyse, konumuza dönelim. Yine ufak bir şiir denemesi yaptım, umarım beğenirsiniz. Lütfen sözlerimin acizliğini görmezden gelin, lakin biraz bana benziyorlar.

Şiiri seslendirdim, bence oradan dinleyerek şiiri okuyun. Daha anlamlı olur diye düşündüm.

ÖĞRENİLMİŞ ÇARESİZLİK

Öğrenilmiş çaresizlik, artık dayak yemekten korkmayan bir çocuk misali.

Yüreğinde ürpertici bir soğukluk ve içinde "artık ölebilir miyim?" sesleri.

Nerede o yardımseverler? ya da sadece severler?

Nerede sadece gösteriş için el uzatanlar?

Unutma,

Üşüyen bir eli ancak zamanında donmuş bir el ısıtabilir.

Sen yeterince dondun mu?

Öğrenilmiş çaresizlik, dokunsan ürperecek narin ruhlu misali.

Kalpler artık çözümü olmayan bulmacalar gibi,

Ya da bir çok çözümü olan sorular gibi.

Bir mühür taksak hepimize,

En ucuza gitmek için çabalarız.

Öğrenilmiş çaresizlik, şekeri kaybolan sakız misali.

İlk önce alışmak için zorlanıyorsun,

Sonra alıştığının bile farkına varmıyorsun.

Acı sizde olmayan bir şeyin de duygusunu yaşatabilir.

Hepiniz kalp hastaları taburesinde, taburcusunuz.

Kulakları kesilen bir it bile rüzgara meydan okur.

Sen 4 gözle baktığın şeye bile odaklanamıyorsun.

Öğrenilmiş çaresizlik, her gece gıcırdayan kapı misali.